A man looked up
Into the blue eye
That stone-cast
Bleached sky
Opened
And saw cognition

A man looked up
Into the blue eye
That stone-cast
Bleached sky
Opened
And saw redemption

A man looked up
Into the blue eye
That stone-cast
Bleached sky
Opened
And saw refuge

A man looked up
Into the blue eye
That stone-cast
Bleached sky
Opened
And saw peers

A man looked up
Into the blue eye
That stone-cast
Bleached sky
Opened
And saw energies

A man looked up
Into the blue eye
That stone-cast
Bleached sky
Opened
And saw void
Enlightened
As sun peeped through it

Simultaneously…


 Człowiek spojrzał w górę
W błękitne oko
Które chmurne jak kamień 
Wyblakłe niebo
Otworzyło
I ujrzał poznanie

 Człowiek spojrzał w górę
W błękitne oko
Które chmurne jak kamień 
Wyblakłe niebo
Otworzyło

I ujrzał zbawienie

 Człowiek spojrzał w górę
W błękitne oko
Które chmurne jak kamień 
Wyblakłe niebo
Otworzyło

I ujrzał ucieczkę

 Człowiek spojrzał w górę
W błękitne oko
Które chmurne jak kamień 
Wyblakłe niebo
Otworzyło

I ujrzał podobnych sobie

 Człowiek spojrzał w górę
W błękitne oko
Które chmurne jak kamień 
Wyblakłe niebo
Otworzyło

I ujrzał energie

 Człowiek spojrzał w górę
W błękitne oko
Które chmurne jak kamień 
Wyblakłe niebo
Otworzyło

I ujrzał pustkę
Oświecony
Bo słońce zajrzało przez nie

 W tym samym momencie...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wiersze Lema w tłumaczeniu

Obraz
  Artkuł  ukazał się oryginalnie w magazynie "Projektor" Od poezji absurdu do romantyczności. Angielskie przekłady wierszy Elektybałta z „ Cyberiady” Stanisława Lema.   1. Przekład „Cyberiady” i korespondencja autora z Michaelem Kandelem. „Cyberiada” jest zbiorem krótkich form prozatorskich, których głównymi bohaterami jest para genialnych konstruktorów – wynalazców, podróżujących po różnych planetach: Trurl i Klapaucjusz. Ci poszukiwacze szczęścia, przygód i godziwej zapłaty są jedną z typowych dla literatury par nierozłącznych kompanów, wiecznie rywalizujących i sprzeczających się [1] , tak barwnych, że trudno oprzeć się wrażeniu, że obcujemy z opisem ludzi z krwi i kości. Wojciech Orłowski w biografii pisarza pozwala, jak sam przyznaje, ponieść się wyobraźni i wysuwa – dość prawdopodobnie brzmiącą – tezę, że para ta miała swój pierwowzór w relacji Lema z jego przyjacielem Janem Błońskim [2] . Rzecz rozgrywa się w świecie, w którym sztuczna inteligencja opanowała Ws
Czytaj więcej

Sięgając po widnokrąg

Obraz
Mieszkając w Kielcach całe życie, człowiek nie wie, co to widnokrąg. Gdzie się nie obejrzysz, w niedużej odległości od ciebie wyrasta pagór, i nie wiesz, czy jak się wespniesz, sięgniesz nieba, czy wchłonie cię bezkres przycupniety z drugiej strony.  Pewnie dlatego tak przyciąga nas morze - absolutne przeciwieństwo naszych krajobrazów... Kielecka premiera adaptacji powieści Myśliwskiego była obcowaniem z widnokręgiem - najlepszym, jakie mogło spotkać kielczanina. Adaptacja alinearnej opowieści o - pozornie banalnej - przemianie chłopca w mężczyznę jest obrazem uniwersalnym. Oczywiście, powyższy opis treści książki jest karygodnym uproszczeniem, ale jeśli ktoś pragnie pogłębienia tematu, literatura dotyczącą powieści jest obszerna. I będzie dobrym wstępem do odbioru spektaklu, ponieważ jego twórcy wykazali się (dla mnie na szczęście) wielką lojalnoscią wobec pierwowzoru. Ta adaptacja jest według mnie wiernym przekładem intersemiotycznym, tekst oryginału jest w centrum spektaklu, zost
Czytaj więcej

Pociąg(i) do Islandii

Obraz
  (recenzja spektaklu) Powroty są   zawsze ciekawe. Taki też był powrót do Teatru im. S. Żeromskiego – po przerwie spowodowanej zmęczeniem propozycjami placówki i niechęcią wobec reżimu sanitarnego, z którym teatr mi się kojarzył, z niecierpliwością czekałam na premierę. "Kilka opowieści z Islandii" reklamowano jako spektakl jubileuszowy przygotowywany z okazji 145-lecia istnienia kieleckiej sceny dramatycznej. I dobrze się stało, że zamiast jakiejś lokalnej wiwisekcji zaprezentowano nam tych kilka historii o ludziach, dla których punktem zbornym jest pobyt na Islandii. Choć trudno byłoby mi nazwać je w pełni uniwersalnymi, odsłaniają one rąbka tajemnicy o kondycji człowieka. I stanowią miły punkt wyjścia do jubileuszowych przemyśleń. Dobrze się też stało, że jubileuszowy spektakl reprezentuje mimo wszystko teatr dramatyczny, statystycznie mocniej reprezentowany na przestrzeni dekad. Oczywiście nie w najbardziej ortodoksyjnej formie kompozycyjnej, o nie – z tą twórcy wc
Czytaj więcej