Sonet I - z Szekspira

Sonet 1 (Shakespeare)

Od istot przednich chcemy przedłużenia

By piękno róży nigdy nie umarło,

A gdy wiek ześle nam koniec istnienia

Potomek dba by wspomnień nic nie starło.

Lecz ty we własne oczy wciąż wpatrzony

Sam sobą karmisz duszy swej płomienie

I gdzie jest mnogość – głodem wytrzebiony

Sam sobie słodki – a niesiesz cierpienie.

Tyś sam dla świata przepyszną ozdobą

Jedynym gońcem rozbudzonej wiosny.

W swym pączku siedząc zachwycasz się sobą,

Gromadząc – tracisz, ty gburze miłosny.

Nie bądź zachłanny, zlituj się nad światem,

Śmierć, jak ty, pożre od świata zapłatę.