JAGnięcy szept / AGNus whispers

Univaste So you say it has a purpose A goal we all get to A reasonable explanation Weal-so-never ex-plantation But why then when meditating Now and Here We land in a spot marked by void Nowhere So you say progress Pro-grace Holy grace God knows why we think The best is yet to come To develop De-veil-open until the last cover Reveals blinding glare Pro-grave So you say freedom of speech Free-doom of speech Uncontrolled loss of any value Of words never described Dis-cribbed words forbidden Scribbling slogans that no-one will Make out (out damn spot) Scrubbling cortex Court-text message Punished for language Not cunning enough To please instead of Besmirching Beans myrrh and steel Brought to the very heart of Univaste

Świeczki, szachy, karnawały i nadużywam słowa „dialog” Jest w polszczyźnie wyrażenie: oswajać śmierć, tak mi się przynajmniej wydaje. Następuje to ponoć w pięciu krokach: 1. Zaprzeczenie.2. Złość.3. Pertraktacje.4. Depresja.5. Akceptacja. Choć to chyba jednak śmierć oswaja nas. Najpierw w dzieciństwie dowiadujemy się o jej bezwzględnym istnieniu. Uczy nas dziadek, babcia lub domowy zwierzak – swoim odejściem. Z czasem żegnamy coraz więcej bliskich, coraz rzadziej rzucając: „za wcześnie przyszła”. Do końca jednak, jak to zostało powiedziane w sztuce „Wszyscy chcą żyć” Hanocha Lewina w reżyserii Dawida Żłobińskiego, nasza własna śmierć jest kategorią abstrakcyjną, niemożliwą do zaaprobowania czy nawet zwerbalizowania. Poczucie własnej nieśmiertelności, wbrew racjonalnemu zaakceptowaniu faktu umierania, jest wyznacznikiem humanizmu. Dlatego branie się za bary z Panią (słowiańska przekora) Śmiercią jest tematem licznych historii od tysiącleci. Jedna z pierwszych i najbardziej oczywist...