JAGnięcy szept / AGNus whispers

Bóg jest miłością, brak jest wartością „ Bóg jest kobietą o jednej piersi” - recenzja Gdyby spojrzeć tylko na pierwszą część tytułu spektaklu Anny Iwasiuty-Dudy, można by pomyśleć o starych feministycznych postulatach, zabawnie spuentowanych choćby w „Dogmie” Kevina Smitha. Wielbiciel klasyki, patrząc na część drugą pomyśli o mitycznych wojowniczkach, ich zmaganiach z ludźmi, bogami i półbogami. W przedstawieniu dostrzeżemy może ślady oby tropów – przecież współczesne „Amazonki” to stowarzyszenie wspierające doświadczonych chorobą dotykającą właśnie kobiety– nowotworem piersi. Nie jest to jednak ani manifest ideologiczny, ani zwykły pamiętnik czegoś, co potocznie nazywa się „walką z chorobą”. To studium relacji – ze sobą, z absolutem – i przede wszystkim z partnerem, świetnie skomponowana, z repetycjami, retardacjami i punktami kulminacyjnymi, opowieść o człowieku w sytuacji granicznej. Zastanawiałam się, jak bardzo na odbiór sztuki wpłynął fakt, że jest ona insp

Gdy kolor czarny robi się szary Recenzja spektaklu premierowego „Schwarzcharakterki” Na wstępie muszę poprzepraszać. Najpierw Remigiusza Brzyka – za krytyczną recenzję jego poprzedniej pracy w kieleckim teatrze, czyli „1946”. Choć nadal nie zgadzam się na taki typ teatru, wikłającego widza w sieć „niedointerpretacji” i bazującego na kierowaniu emocjami odbiorcy w celu zilustrowania z góry założonej i ideologicznie pożądanej tezy, tamto przedstawienie jawi mi się teraz jako majstersztyk: kompozycji, ekspozycji postaci, momentami nawet ostrości psychologicznych motywacji bohaterów. I takiego poziomu spodziewałam się po „Schwarzcharakterkach”. Zamiast jednak eksplodującej w ustach balonówy z ekstraktem chili, dostałam wyżutą gumę, której ktoś użył do umocowania na teatrze tabliczki z napisem „Girls' power”. Tej z gestem Kozakiewicza, gestem jak najbardziej na miejscu wobec publiczności. Muszę również przeprosić dawniej krytykowanych przeze mnie dramaturgów, jak Mate