JAGnięcy szept / AGNus whispers

Utopić dziką kaczkę (recenzja) Utopić się — gdy pan pojmie, że to może iść od „utopia”, zrozumie pan lepiej czarnowidztwo wielu futurologów! Stanisław Lem Siedząc na widowni naszego teatru, oglądając inscenizację klasycznej sztuki Ibsena o jednostce pragnącej zbudować dla innych lepszą przyszłość na gruzach ich dotychczasowego świata, nie mogłam wyrzucić z głowy powyższego cytatu. Nawet nie siliłam się na rekonstrukcję interpretacji, która mogła powstać w głowie widza współczesnego dramaturgowi. Zbyt wiele przeczytałam tekstów  o nowej hermeneutyce, których autorzy, jak choćby George Steiner, przekonują o bezcelowości takich kroków. Gdzieś z tyłu głowy kołatały mi się szkolne wykładnie tej lektury licealnej. O burżuazyjnym świecie zbudowanym na fałszu, który musi zostać skruszony, gleba pod nim wzruszona, żeby zasiać ziarno nowego wspaniałego świata. Ofiary zatem są nieuniknione. Nie na darmo przypomniał mi się ten Lem. W końcu lejtmotywem dramatu jest mit dzikiego ptaka