JAGnięcy szept / AGNus whispers

Łany łany  Łono ćmy zastanie  Pyłki lecą ładnie   Kto ślubu pragnie   Potomek dziecię  Szalonam przecież   Kto cięcie dmuchawcom sprawił   Muchy muchy  Lwy gonią areny duchy  Gruszka mój modus operandi dławi   Jak wszystko jest płynne  Czemu widzę tylko białe i czerwone  Nie lękaj się Proste ścieżki miej  * Stopy kiedyś się stroiły Jak złodziei bóg Teraz ledwie stoją Pierś rżnięta pucharem  Albo i kielichem Kom - unia wszystkich sług Kwiecie kwiecie  Ćma łono oplecie  Pyłki lecą ładnie   Kto ślubu pragnie   Potomek dziecię  Szalonam przecież Nie lękaj się Proste ścieżki miej Jasność przed nami goni błędy Podatność na życie  Katar sienny absurdu … Poprawić swój modus vivendi? * na podstawie zdjęcia Jerzego Bednarsk...

Szalone nożyczki – szkic recenzji “What you do in this world is a matter of no consequence. The question is what can you make people believe you have done.” [Co robisz na tym świecie to sprawa bez szczególnych następstw. Sztuką jest sprawić, żeby ludzie uwierzyli, że coś zrobiłeś.] ―  Arthur Conan Doyle,  A Study in Scarlet Zróbmy sobie mordercę Mieszane uczucia targały mną, kiedy podążałam do Teatru im. S. Żeromskiego w Kielcach na premierę nowej inscenizacji globalnego hitu – komedii „Szalone nożyczki” w reżyserii Jerzego Bończaka. Z jednej strony obawa, bo, jak już pisałam, nie jestem amatorem komedii. Często czuję się zażenowana w momentach, gdy inni zanoszą się od śmiechu. Z drugiej strony radość, bo uwielbiam oglądać telewizyjne kryminały, szczególnie te tradycyjne brytyjskie, gdzie, podążając za tokiem myślenia głównego bohatera – detektywa, czasem udaje mi się wyzbierać okruchy wskazówek i wskazać mordercę zanim jego nazwisko pada z ekranu. Z nadzieją, że kr...