Face - 1st World War





‘My son lost his face
Not by losing a race
Not by telling a lie
Why did he fight?’
Sinistrous trenches will never lead the right way
Sun had choked with the beast’s fumes before it rose
Metal hail is hungry for flesh, ready to suppress the beating
Which in my ears is louder than commander’s orders
Like commandments rehashed, heads will doze
Bodies will keep the mantra of motion, competing
With their creator, who temporarily ignores dismay
 ‘My son lost his face
Not by losing a race
Not by telling a lie
Why did he fight?’
To have spat acid lungs for me seems a stroke of luck
I just looked out once to see my lucky star soaring
Only to see it plunge, as if it was telling me to duck
In vain -  cheekbones opened in warm wet welcoming
Steel kissed my eyes promising a mask worthy the opera
It’s better to lose one’s face than give up honour, is it?

Since when is slaughter honourable and proper?

‘My son lost his face
Not by losing a race
Not by telling a lie
Why did he fight?’

http://shm.oxfordjournals.org/content/early/2011/02/27/shm.hkq095.full


TWARZ
tłumaczenie: Agata Piątkowska

„My syn stracił twarz
Ale nie jako łgarz,
Wygrać w wyścigu nie pragnął.
Ach, czemu do walki stanął?”
Złowrogie okopy nigdy nie prowadzą na dobrą drogę
Tuż przed powstaniem słońce dusi się w oparach bestii
Grad metalu złakniony mięsa, gotowy wstrzymać bicie
Które w moich uszach brzmi głośniej niż rozkazy
Powtórka z przykazań, głowy senne mają grzeszni
Ciała konkurują, powtarzając mantrę na ruchu orbicie, 
ze swych stwórcą, który chwilowo ignoruje trwogę 
„My syn stracił twarz
Ale nie jako łgarz,
Wygrać w wyścigu nie pragnął.
Ach, czemu do walki stanął?”
Wypluć płuca z kwasem brzmi niemal jak marzenie
Raz uniosłem wzrok, by ujrzeć moją gwiazdę w locie
lecz potem zapikowała, jakby krzycząc: na ziemię!
Na próżno — policzki rozwarte w powitalnym bulgocie
Stal ucałowała moje oczy, obiecując maskę wartą opery
Lepiej stracić twarz niż honor, nieprawdaż?
Od kiedy morderstwo uważane jest za bohaterstwo?
„My syn stracił twarz
Ale nie jako łgarz,
Wygrać w wyścigu nie pragnął.
Ach, czemu do walki stanął?”



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Umrzeć ze śmiechu (recenzja)

Obraz
Dear Mary (recenzja spektaklu UMRZEĆ ZE ŚMIECHU  w reż. Mirosława Bielińskiego, teatru Tetatet https://www.teatrtetatet.pl/ ) Droga Mary, Już drugi raz w swojej karierze recenzenckiej piszę list do bohatera spektaklu. Wiem, powtarzam się, ale naprawdę szkoda by było, żebyś nie dowiedziała się, jak tam ta Twoja stypa poszła w Kielcach. Kochana, nie musisz się o nic martwić. Wiem, jesteś, pardon, byłaś, maniaczką planowania. Jednak, nie zaplanowałabyś tego lepiej jak zrobili to ci wariaci zaangażowani w poczęcie stowarzyszenia i niezależnego teatru, którzy na swoją pierwszą premierę wybrali właśnie historię Twoją i Twoich przyjaciółek (choć może Ty ich właśnie zaplanowałaś [?]). Muszę Ci się przyznać, że szłam zaniepokojona na spektakl. Nie jestem miłośnikiem komedii. Raczej nie. I faktycznie, mam odmienne poczucie humoru od większości. Zazwyczaj jestem zażenowana, kiedy inni się śmieją. Wyznam Ci jednak po cichu, bo wiem, że zabierzesz to ze sobą do grobu, że lubię „Dwóch...
Czytaj więcej

Wiersze Lema w tłumaczeniu

Obraz
  Artkuł  ukazał się oryginalnie w magazynie "Projektor" Od poezji absurdu do romantyczności. Angielskie przekłady wierszy Elektybałta z „ Cyberiady” Stanisława Lema.   1. Przekład „Cyberiady” i korespondencja autora z Michaelem Kandelem. „Cyberiada” jest zbiorem krótkich form prozatorskich, których głównymi bohaterami jest para genialnych konstruktorów – wynalazców, podróżujących po różnych planetach: Trurl i Klapaucjusz. Ci poszukiwacze szczęścia, przygód i godziwej zapłaty są jedną z typowych dla literatury par nierozłącznych kompanów, wiecznie rywalizujących i sprzeczających się [1] , tak barwnych, że trudno oprzeć się wrażeniu, że obcujemy z opisem ludzi z krwi i kości. Wojciech Orłowski w biografii pisarza pozwala, jak sam przyznaje, ponieść się wyobraźni i wysuwa – dość prawdopodobnie brzmiącą – tezę, że para ta miała swój pierwowzór w relacji Lema z jego przyjacielem Janem Błońskim [2] . Rzecz rozgrywa się w świecie, w którym sztuc...
Czytaj więcej

Pociąg(i) do Islandii

Obraz
  (recenzja spektaklu) Powroty są   zawsze ciekawe. Taki też był powrót do Teatru im. S. Żeromskiego – po przerwie spowodowanej zmęczeniem propozycjami placówki i niechęcią wobec reżimu sanitarnego, z którym teatr mi się kojarzył, z niecierpliwością czekałam na premierę. "Kilka opowieści z Islandii" reklamowano jako spektakl jubileuszowy przygotowywany z okazji 145-lecia istnienia kieleckiej sceny dramatycznej. I dobrze się stało, że zamiast jakiejś lokalnej wiwisekcji zaprezentowano nam tych kilka historii o ludziach, dla których punktem zbornym jest pobyt na Islandii. Choć trudno byłoby mi nazwać je w pełni uniwersalnymi, odsłaniają one rąbka tajemnicy o kondycji człowieka. I stanowią miły punkt wyjścia do jubileuszowych przemyśleń. Dobrze się też stało, że jubileuszowy spektakl reprezentuje mimo wszystko teatr dramatyczny, statystycznie mocniej reprezentowany na przestrzeni dekad. Oczywiście nie w najbardziej ortodoksyjnej formie kompozycyjnej, o nie – z tą twórcy wc...
Czytaj więcej