Dwadzieścia lat minęło

Z okazji dwudziestolecia „mojego” chóru Fermata, napisałam dla nas tekst. Wykonujemy go na melodię „Czterdziestolatka”:
fot. Margo Fotografia

Dwadzieścia lat minęło, jak jeden takt, 
Jak pauza ósemkowa, taki fakt
Dwadzieścia lat minęło odeszło w mig
Brak znaku repetycji, choć wciąż dryg
A życia pięciolinia gdzieś dalej mknie
I nut wymaga wciąż
Jak płyta w odtwarzaczu pokręćmy się, 
byleby tylko zawsze działał prąd
I chociaż brzmią bemole, nuty są na stole
Bo nas na wiele jeszcze stać 

Bo tak mówiąc forte, w chórze masz eskortę
I starzejesz mało się
więc nie łam batuty
że za małe nuty, ale patrz jak oddech prze

Dwadzieścia lat minęło to pięknie brzmi 
Dwadzieścia lat a wciąż otwarte drzwi
Na drugie tyle mamy partytur moc, 
I płuca zdrowe, choć na nogach koc 
Bo śpiew nigdy nie nudzi, nie męczy nas, i rytm jest zawsze w przód. 
Jak w gramofonie płyta, jak w wozie gaz
Allegro, espressivo, werwy w bród.
Dyrygent inspiruje, siły nie brakuje 
bo masz 20 nowych, bo masz 20 nowych, 
A może i 40 lat



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wiersze Lema w tłumaczeniu

Obraz
  Artkuł  ukazał się oryginalnie w magazynie "Projektor" Od poezji absurdu do romantyczności. Angielskie przekłady wierszy Elektybałta z „ Cyberiady” Stanisława Lema.   1. Przekład „Cyberiady” i korespondencja autora z Michaelem Kandelem. „Cyberiada” jest zbiorem krótkich form prozatorskich, których głównymi bohaterami jest para genialnych konstruktorów – wynalazców, podróżujących po różnych planetach: Trurl i Klapaucjusz. Ci poszukiwacze szczęścia, przygód i godziwej zapłaty są jedną z typowych dla literatury par nierozłącznych kompanów, wiecznie rywalizujących i sprzeczających się [1] , tak barwnych, że trudno oprzeć się wrażeniu, że obcujemy z opisem ludzi z krwi i kości. Wojciech Orłowski w biografii pisarza pozwala, jak sam przyznaje, ponieść się wyobraźni i wysuwa – dość prawdopodobnie brzmiącą – tezę, że para ta miała swój pierwowzór w relacji Lema z jego przyjacielem Janem Błońskim [2] . Rzecz rozgrywa się w świecie, w którym sztuczna inteligencja opanowała Ws
Czytaj więcej

Sięgając po widnokrąg

Obraz
Mieszkając w Kielcach całe życie, człowiek nie wie, co to widnokrąg. Gdzie się nie obejrzysz, w niedużej odległości od ciebie wyrasta pagór, i nie wiesz, czy jak się wespniesz, sięgniesz nieba, czy wchłonie cię bezkres przycupniety z drugiej strony.  Pewnie dlatego tak przyciąga nas morze - absolutne przeciwieństwo naszych krajobrazów... Kielecka premiera adaptacji powieści Myśliwskiego była obcowaniem z widnokręgiem - najlepszym, jakie mogło spotkać kielczanina. Adaptacja alinearnej opowieści o - pozornie banalnej - przemianie chłopca w mężczyznę jest obrazem uniwersalnym. Oczywiście, powyższy opis treści książki jest karygodnym uproszczeniem, ale jeśli ktoś pragnie pogłębienia tematu, literatura dotyczącą powieści jest obszerna. I będzie dobrym wstępem do odbioru spektaklu, ponieważ jego twórcy wykazali się (dla mnie na szczęście) wielką lojalnoscią wobec pierwowzoru. Ta adaptacja jest według mnie wiernym przekładem intersemiotycznym, tekst oryginału jest w centrum spektaklu, zost
Czytaj więcej

Pociąg(i) do Islandii

Obraz
  (recenzja spektaklu) Powroty są   zawsze ciekawe. Taki też był powrót do Teatru im. S. Żeromskiego – po przerwie spowodowanej zmęczeniem propozycjami placówki i niechęcią wobec reżimu sanitarnego, z którym teatr mi się kojarzył, z niecierpliwością czekałam na premierę. "Kilka opowieści z Islandii" reklamowano jako spektakl jubileuszowy przygotowywany z okazji 145-lecia istnienia kieleckiej sceny dramatycznej. I dobrze się stało, że zamiast jakiejś lokalnej wiwisekcji zaprezentowano nam tych kilka historii o ludziach, dla których punktem zbornym jest pobyt na Islandii. Choć trudno byłoby mi nazwać je w pełni uniwersalnymi, odsłaniają one rąbka tajemnicy o kondycji człowieka. I stanowią miły punkt wyjścia do jubileuszowych przemyśleń. Dobrze się też stało, że jubileuszowy spektakl reprezentuje mimo wszystko teatr dramatyczny, statystycznie mocniej reprezentowany na przestrzeni dekad. Oczywiście nie w najbardziej ortodoksyjnej formie kompozycyjnej, o nie – z tą twórcy wc
Czytaj więcej