Zaraza? Nas nie zatrzyma… („Autopleasure” Dizel)



Zagadnienie propozycji muzycznych słuchanych przez nas w minionych miesiącach izolacji stanie się kiedyś prawdopodobnie tematem obszernej monografii. Spore grono słuchaczy ostatecznie porzuciło tradycyjne media, przepełnione wyolbrzymianymi danymi na temat choroby, na rzecz odkurzonej płytoteki domowej i serwisów muzycznych online. To te ostatnie podpowiadały nam punkty na nasze playlisty. Ciekawe stać się zatem może opisanie produkcji, które z różnych względów miały swoją premierę online, jako propozycja streamingowa.

Miesiące lockdownu opóźniły premiery wielu filmów i albumów. Żadna „szanująca się wytwórnia” nie wypuści hitu bez gwarancji finansowego sukcesu na koncertach. Tylko artyści niezależni, mający swoje wierne grono odbiorców śledzących ich poczynania w sieci, mogą się poważyć na coś takiego. O decyzji wypuszczenia płyty w maju Dizel pisze: „Koronaświrus zbanował nam w zasadzie całkowicie rynek muzyczny "do odwołania"… No a my mamy przecież gotową trzecią płytę, której nie chcemy trzymać w szufladzie na "cholera-wie-kiedy". Podjęliśmy więc decyzję, że wydamy ją póki co cyfrowo, w myśl zasady zero waste 🙂. A gdy zdejmiemy wreszcie te badziewia z twarzy i wróci czas na koncerty, pomyślimy nad CD-kami, a może nawet i smakowitym, dobrze podlanym rokendrolowym sosem, vinylowym plackiem. […] Enjoy & play loud!”

Tak też zrobili. Płyta nagrana w składzie: Wicket (b, voc), 7 Wolf 7 (g, voc), Herr Boner (g), Ass'Terix – (dr, voc), z gościnnym udziałem Przemka "Eddie" Kachnica (wokale w 'Wearin' Black'), Pauliny Owczarek (saksofon w 'Autopleasure') i Piotra Chrzanowskiego (wokale, harmonijka, kontrabas w 'Nobody Likes Us'), to pyszny cyfrowy torcik rockandrollowy z kilkoma wisienkami. Główne składniki ciasta to, oprócz rock and rolla, hard i punk rock oraz elementy stoner rocka. Energetycznej całości słucha się z dużą przyjemnością, płyta zwiększa witalność słuchacza i podnosi poziom ogólnego „wkurwa”, tak potrzebnego w walce z izolacyjną depresją.  Zdyscyplinowane rytmy, choć niepozbawione szaleństwa, szybko zostają w uchu. W warstwie muzycznej i tekstowej zespół bawi się wielopoziomowym dialogiem z kulturą popularną i muzyką rockową. Materiał jest zróżnicowany w charakterze, nie pozwala na odczucie żadnej monotonii. Oprócz autorskich kawałków w zestawieniu znalazł się cover zespołu Dumbell 'Shut Yer Mouth', parodia przeboju Eurythmic ‘Here Comes the Sweat Again’, czy wyróżniający się stylistycznie i narracyjnie ‘No Train to Take me Home’. Dzięki takim właśnie wisienkom album odbiera się jako dobrze skomponowaną całość. W warstwie tekstowej muzycy przekomarzają się z kinematografią (‘Small Lebowski’), odwołują do ludycznej warstwy kultury (‘Counting Rhyme’). Sama nazwa albumu świadczy o poczuciu humoru i rezerwie muzyków: wrzucając w wyszukiwarkę Youtube „dizel autopleasure” w najpopularniejszych wynikach otrzymujemy filmiki z przejażdżki tym czy innym samochodem z silnikiem diesla. Krótko mówiąc: grupa pełnych energii ludzi daje nam kawałek sztuki, który świetnie sprawdził się w czasach tej dziwnej epidemii i daje kopa na letnich imprezach. Smaczne to.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pociąg(i) do Islandii

Obraz
  (recenzja spektaklu) Powroty są   zawsze ciekawe. Taki też był powrót do Teatru im. S. Żeromskiego – po przerwie spowodowanej zmęczeniem propozycjami placówki i niechęcią wobec reżimu sanitarnego, z którym teatr mi się kojarzył, z niecierpliwością czekałam na premierę. "Kilka opowieści z Islandii" reklamowano jako spektakl jubileuszowy przygotowywany z okazji 145-lecia istnienia kieleckiej sceny dramatycznej. I dobrze się stało, że zamiast jakiejś lokalnej wiwisekcji zaprezentowano nam tych kilka historii o ludziach, dla których punktem zbornym jest pobyt na Islandii. Choć trudno byłoby mi nazwać je w pełni uniwersalnymi, odsłaniają one rąbka tajemnicy o kondycji człowieka. I stanowią miły punkt wyjścia do jubileuszowych przemyśleń. Dobrze się też stało, że jubileuszowy spektakl reprezentuje mimo wszystko teatr dramatyczny, statystycznie mocniej reprezentowany na przestrzeni dekad. Oczywiście nie w najbardziej ortodoksyjnej formie kompozycyjnej, o nie – z tą twórcy wc
Czytaj więcej

Wiersze Lema w tłumaczeniu

Obraz
  Artkuł  ukazał się oryginalnie w magazynie "Projektor" Od poezji absurdu do romantyczności. Angielskie przekłady wierszy Elektybałta z „ Cyberiady” Stanisława Lema.   1. Przekład „Cyberiady” i korespondencja autora z Michaelem Kandelem. „Cyberiada” jest zbiorem krótkich form prozatorskich, których głównymi bohaterami jest para genialnych konstruktorów – wynalazców, podróżujących po różnych planetach: Trurl i Klapaucjusz. Ci poszukiwacze szczęścia, przygód i godziwej zapłaty są jedną z typowych dla literatury par nierozłącznych kompanów, wiecznie rywalizujących i sprzeczających się [1] , tak barwnych, że trudno oprzeć się wrażeniu, że obcujemy z opisem ludzi z krwi i kości. Wojciech Orłowski w biografii pisarza pozwala, jak sam przyznaje, ponieść się wyobraźni i wysuwa – dość prawdopodobnie brzmiącą – tezę, że para ta miała swój pierwowzór w relacji Lema z jego przyjacielem Janem Błońskim [2] . Rzecz rozgrywa się w świecie, w którym sztuczna inteligencja opanowała Ws
Czytaj więcej

Umrzeć ze śmiechu (recenzja)

Obraz
Dear Mary (recenzja spektaklu UMRZEĆ ZE ŚMIECHU  w reż. Mirosława Bielińskiego, teatru Tetatet https://www.teatrtetatet.pl/ ) Droga Mary, Już drugi raz w swojej karierze recenzenckiej piszę list do bohatera spektaklu. Wiem, powtarzam się, ale naprawdę szkoda by było, żebyś nie dowiedziała się, jak tam ta Twoja stypa poszła w Kielcach. Kochana, nie musisz się o nic martwić. Wiem, jesteś, pardon, byłaś, maniaczką planowania. Jednak, nie zaplanowałabyś tego lepiej jak zrobili to ci wariaci zaangażowani w poczęcie stowarzyszenia i niezależnego teatru, którzy na swoją pierwszą premierę wybrali właśnie historię Twoją i Twoich przyjaciółek (choć może Ty ich właśnie zaplanowałaś [?]). Muszę Ci się przyznać, że szłam zaniepokojona na spektakl. Nie jestem miłośnikiem komedii. Raczej nie. I faktycznie, mam odmienne poczucie humoru od większości. Zazwyczaj jestem zażenowana, kiedy inni się śmieją. Wyznam Ci jednak po cichu, bo wiem, że zabierzesz to ze sobą do grobu, że lubię „Dwóch i p
Czytaj więcej