Pastorałka 2020




Piosenka świąteczna

 

To dzieciątko małe

Wiele imion ma

Ale jedno z nich na pewno

Każdy zna

Choć wciśnięci w mury

Przyparci do ścian

W noc najkrótszą będziesz świadkiem

Jak Miłość rodzi się nam

 

Więc pamiętaj, że to nieprawda

Że nic nas już nie czeka

I że bliżej nam do nieba

Niż do drugiego człowieka

I gdy co dzień wychodzisz z domu

I ludzi widzisz bez twarzy

Nie zapomnij, że duszę każdy ma

A dusza musi pomarzyć

 

Chociaż rzadko białe

Ty daleko stąd

Niech anioły Ci przyniosą

Magię świąt

I powrócą czasy

Gdy przyjazny świat

Człowiek znów nie będzie wrogiem

A drogi będzie jak brat

 

Więc pamiętaj, że to nieprawda

Że nic nas już nie czeka

I że bliżej nam do nieba

Niż do drugiego człowieka

I gdy co dzień wychodzisz z domu

I ludzi widzisz bez twarzy

Nie zapomnij, że duszę każdy ma

A dusza musi pomarzyć

 

Życzę Wam Wesołych Świąt 


Pastorałka 2020                 

sł. Agnieszka Majcher, muz. Agnieszka Majcher, Piotr Sitkowski

Chór Kameralny Fermata w składzie:

Soprany:

Iwona Dziarmaga

Antonina Gorzelak

Agnieszka Majcher

Dorota Sabat

Joanna Szewczyk-Kędzior

Alty:

Ilona Chatys

Katarzyna Kletowska

Elwira Strojek

Małgorzata Szymoniak

Tenory:

Sebastian Grabek

Arkadiusz Kasperek

Krzysztof Orkisz

Basy:

Łukasz Gronostaj

Paweł Macek

Jan Padusiński

Paweł Woliński

 

Piotr Sitkowski – fortepian, aranżacja

Ewa Robak – przygotowanie chóru, kierownictwo muzyczne

 Marcin Pacek – nagranie, montaż, mastering

Michał Robak – realizacja …..

 

Serdecznie dziękujemy Państwu Wioletcie i Pawłowi Kozłowskim za możliwość realizacji teledysku na terenie Centrum Sportowo-Rekreacyjnego „STADION” Kielce




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Umrzeć ze śmiechu (recenzja)

Obraz
Dear Mary (recenzja spektaklu UMRZEĆ ZE ŚMIECHU  w reż. Mirosława Bielińskiego, teatru Tetatet https://www.teatrtetatet.pl/ ) Droga Mary, Już drugi raz w swojej karierze recenzenckiej piszę list do bohatera spektaklu. Wiem, powtarzam się, ale naprawdę szkoda by było, żebyś nie dowiedziała się, jak tam ta Twoja stypa poszła w Kielcach. Kochana, nie musisz się o nic martwić. Wiem, jesteś, pardon, byłaś, maniaczką planowania. Jednak, nie zaplanowałabyś tego lepiej jak zrobili to ci wariaci zaangażowani w poczęcie stowarzyszenia i niezależnego teatru, którzy na swoją pierwszą premierę wybrali właśnie historię Twoją i Twoich przyjaciółek (choć może Ty ich właśnie zaplanowałaś [?]). Muszę Ci się przyznać, że szłam zaniepokojona na spektakl. Nie jestem miłośnikiem komedii. Raczej nie. I faktycznie, mam odmienne poczucie humoru od większości. Zazwyczaj jestem zażenowana, kiedy inni się śmieją. Wyznam Ci jednak po cichu, bo wiem, że zabierzesz to ze sobą do grobu, że lubię „Dwóch...
Czytaj więcej

Wiersze Lema w tłumaczeniu

Obraz
  Artkuł  ukazał się oryginalnie w magazynie "Projektor" Od poezji absurdu do romantyczności. Angielskie przekłady wierszy Elektybałta z „ Cyberiady” Stanisława Lema.   1. Przekład „Cyberiady” i korespondencja autora z Michaelem Kandelem. „Cyberiada” jest zbiorem krótkich form prozatorskich, których głównymi bohaterami jest para genialnych konstruktorów – wynalazców, podróżujących po różnych planetach: Trurl i Klapaucjusz. Ci poszukiwacze szczęścia, przygód i godziwej zapłaty są jedną z typowych dla literatury par nierozłącznych kompanów, wiecznie rywalizujących i sprzeczających się [1] , tak barwnych, że trudno oprzeć się wrażeniu, że obcujemy z opisem ludzi z krwi i kości. Wojciech Orłowski w biografii pisarza pozwala, jak sam przyznaje, ponieść się wyobraźni i wysuwa – dość prawdopodobnie brzmiącą – tezę, że para ta miała swój pierwowzór w relacji Lema z jego przyjacielem Janem Błońskim [2] . Rzecz rozgrywa się w świecie, w którym sztuc...
Czytaj więcej

Pociąg(i) do Islandii

Obraz
  (recenzja spektaklu) Powroty są   zawsze ciekawe. Taki też był powrót do Teatru im. S. Żeromskiego – po przerwie spowodowanej zmęczeniem propozycjami placówki i niechęcią wobec reżimu sanitarnego, z którym teatr mi się kojarzył, z niecierpliwością czekałam na premierę. "Kilka opowieści z Islandii" reklamowano jako spektakl jubileuszowy przygotowywany z okazji 145-lecia istnienia kieleckiej sceny dramatycznej. I dobrze się stało, że zamiast jakiejś lokalnej wiwisekcji zaprezentowano nam tych kilka historii o ludziach, dla których punktem zbornym jest pobyt na Islandii. Choć trudno byłoby mi nazwać je w pełni uniwersalnymi, odsłaniają one rąbka tajemnicy o kondycji człowieka. I stanowią miły punkt wyjścia do jubileuszowych przemyśleń. Dobrze się też stało, że jubileuszowy spektakl reprezentuje mimo wszystko teatr dramatyczny, statystycznie mocniej reprezentowany na przestrzeni dekad. Oczywiście nie w najbardziej ortodoksyjnej formie kompozycyjnej, o nie – z tą twórcy wc...
Czytaj więcej