JAGnięcy szept / AGNus whispers

As time goes by I time my goes By Fading expectations Clearing paths Patting hopes Sometimes panting Parting with ambitions But still on the go Jak czas mija Ja kalkuluję próby Przy pomocy Zblakłych oczekiwań Sprzątając ścieżki Poklepując nadzieje Czasem posapując Porzucając ambicje Ale ciągle na czasie

Z okazji dwudziestolecia „mojego” chóru Fermata, napisałam dla nas tekst. Wykonujemy go na melodię „Czterdziestolatka”: fot. Margo Fotografia Dwadzieścia lat minęło, jak jeden takt,  Jak pauza ósemkowa, taki fakt Dwadzieścia lat minęło odeszło w mig Brak znaku repetycji, choć wciąż dryg A życia pięciolinia gdzieś dalej mknie I nut wymaga wciąż Jak płyta w odtwarzaczu pokręćmy się,  byleby tylko zawsze działał prąd I chociaż brzmią bemole, nuty są na stole Bo nas  na wiele jeszcze stać  Bo tak mówiąc forte, w chórze masz eskortę I starzejesz mało się więc nie łam batuty że za małe nuty, ale patrz jak oddech prze Dwadzieścia lat minęło to pięknie brzmi  Dwadzieścia lat a wciąż otwarte drzwi Na drugie tyle mamy partytur moc,  I płuca zdrowe, choć na nogach koc  Bo śpiew nigdy nie nudzi, nie męczy nas, i rytm jest zawsze w przód.  Jak w gramofonie płyta , jak w wozie gaz Allegro, espressivo, werwy w bród. Dyrygent inspiruje, siły nie brakuje  bo masz 20 nowych, bo

Wiśniowy sad przejęła deweloperka Ostatnia premiera w kieleckim teatrze unaoczniła, jakim wyzwaniem jest inscenizacja klasyki. I jasne stało się, że masowa ucieczka młodych artystów do post-dramatycznego teatru może być łatwym sposobem na ukrycie warsztatowych niedociągnięć czy po prostu braku pomysłu na spektakl, przypudrowany niepozostawiającą wątpliwości interpretacyjnych ideologią. Nie chcę jednak bezrefleksyjnie krytykować przedstawienia. Po pierwsze, trzeba mieć odwagę zmierzyć się z Czechowem. Po drugie, jestem niezmiernie wdzięczna twórcom (tłumaczenie: Agnieszka Lubomira Piotrowska, reżyseria: Krzysztof Rekowski, scenografia: Jan Kozikowski, muzyka: Sławomir Kupczak, ruch sceniczny: Filip Szatarski, wideo: Emilia Sadowska) za zaproponowanie naszej publiczności teatru nieomal tradycyjnego, choć zgrabnie ogrywającego inscenizacyjne innowacje z ostatnich dekad (m. in. projekcje, aktor-automat, monolog „wyjęty” z dialogu i zaadresowany bezpośrednio do publiczności). Wizu