My Own Waste-land

My Own Waste-land

May is the cruellest month, breeding

Hopes

Of recovery

That are mown like the

Abundant greenery

Which recklessly sprung

Now rotting

On the path

To lose one friend

Whose always pampered fur

Is now smothered with

The spongy, not parched, soil

Cheerfully welcoming

Tears from the sky

[Heavens have been

Weeping (what a cliché)

For more than a week]

Seemed too much

To bear

My Fisher-king of snails now

He is

Silence piercing the hollow

Of  our ears

Fills the home

Like cry against

The laws of nature

Nostrils devoid of

The smell of

Another living creature

Of reek of

The dying creature

Cannot believe in

Purity of air

To lose another friend then

Seems a joke

Will it help , recalling

Our discussions on the eternity

Immortal values and infinite

Qualities of art

Its responsibilities

To bear witness

To those who cannot speak any more

Now you are numb and

Death gagged you

Biology mocked the meta

Physics, drowned

In the pool of grievance

By those who were unable

To take you as you were

Past tense, it’s so undeniably

Such a clear sign of

Crossing the line

Beyond which I cannot just shake any of you

Shake and wake

What can you say Mr. Beckett?
Mr. Brecht?

Why can’t he stand by himself

And laugh at death?

Show us it’s just

An appearance

A multi-layered show

Where the curtain going down

Isn’t the end, but turning the cards

In which corner of your theatre

Will I find your effigy

Reciting lines from the play

That is yet to be written

Will my mouth find

Shanti

For both of you?

For myself

For the globe now heavier with

Your two fleshy coats

Abandoned

In the grass never mown

Moja własna jałowa ziemia

Najokrutniejszy miesiąc to maj, wywodzi

Nadzieje

Powrotu do zdrowia

Które są koszone jak

Obfita zieloność

Co brawurowo wystrzeliła

Teraz gnije

Na ścieżce

Stracić jednego przyjaciela

Którego zawsze wychuchane futerko

Teraz przydusza

Gąbczasta, nie wyschnięta, ziemia

Radośnie witająca

Łzy z nieba

[Niebiosa już

Płaczą (co za banał)

Od ponad tygodnia]

Wydawało się, że to za wiele

Do zniesienia

Mój Król – Rybak ślimaków teraz

To on

Cisza kole przestrzeń

W naszych uszach

Napełnia dom

Jak krzyk sprzeciwu

Wobec praw natury

Nozdrza pozbawione

Zapachu

Innej żyjącej istoty

Fetoru

Umierającej istoty

Nie wierzą w

Czyste powietrze

Stracić kolejnego przyjaciela po tym

To jak jakiś żart

Czy pomoże, wspominanie

Dyskusji o wieczności

Nieśmiertelnych wartościach i nieskończonych

Walorach sztuki

Jej obowiązkach

Żeby nieść świadectwo

Tym, co już przemówić nie mogą

Teraz Ty jesteś bez ruchu i

Śmierć Ciebie zakneblowała

Biologia podśmiewa się z meta

Fizyki, zatopionej

W sadzawce żałości

Tych co niezdolni byli

Brać Ciebie takim jakim byłeś

Czas przeszły, tak niezaprzeczalnie

Taka prosta oznaka

Przekroczenia linii

Za którą nie mogę Wami po prostu potrząsnąć

Potrząsnąć i ze snu wytrząsnąć

Co pan na to, panie Beckett?

Panie Brecht?

Czemu on nie może sam stanąć

Przy swym własnym boku

I śmiać się ze śmierci?

Niech panowie nam pokażą

To tylko pozór

Wielowarstwowy spektakl

W którym spadająca kurtyna

Nie jest końcem, tylko odwróceniem kart

W którym zakątku twojego teatru

Znajdę Twoją podobiznę

Recytującą wersy sztuki

Co jeszcze nienapisana

Czy moje usta odnajdą

Shanti

Dla Was obu?

Dla mnie

Dla globu teraz cięższego o

Wasze dwa cieliste płaszcze

Porzucone

W trawie nigdy nie koszonej